einde festival, toch een feestweek

Deze week barst van de feestjes. Maandag na het flyeren naar NCH gegaan en gewerkt aan wat rapporten voor de website. Om 6 uur met de bus naar de verjaardag van Amisha en Deepa gegaan (voormalig gastgezin). Het was vrijwel precies dezelfde setting als 4 jaar geleden op hun verjaardag. Het huis zat vol vrouwen en kinderen die in de keuken en op de veranda zaten te eten. Ik moest naar de woonkamer, waar 3 andere volwassenen zaten. Na een saaie 1,5 uur werd ik gesommeerd het dak op te gaan, waar ik met dezelfde 10 Nepalese mannen als toen het ene na de andere heerlijke Nepalese gerecht kreeg voorgeschoteld, ook weer bij kaarslicht en volle maan. Na 2 uur tafelen moest ik naar de keuken om daar nog een Dal Bat maaltijd te eten (wat ik tot een minimum heb kunnen reduceren). Toch wel weer een bere-gezellige avond achteraf.
Dinsdagmorgen was Bhim terug van zijn Dasainverlof van ruim een week. Bhim is de coordinator van de scholarship en micro support programma's. Maandag 5 november krijgen alle kinderen die gesponsord worden door NCH nieuwe uniformeren en schoolspullen. Het gaat om 136 kinderen die in dorpen rondom Pokhara en Pokhara zelf wonen. Ze wonen wel bij hun eigen familie. Naast de 136 scholarship kinderen zijn er in totaal ook nog 69 weeskinderen die in NCH en Onni House wonen.Ik heb met Bhim een inventarisatie gemaakt van alle kinderen, leeftijd jongen/meisje en een inschatting gemaakt van het aantal en de maten van de uniformen zodat de order voor het maken van de uniformen de deur uit kon. Daarna hebben we per klas een inventarisatie voor de schoolspullen en een bestellijst opgesteld voor de groothandel. Leuk om te doen en om te zien wat er in het schoolpakket zit.
Om 2 uur even kort geluncht bij het meer waar ik kon genieten van de pittige training in de brandende zon van de lokale voetbalclub. Daarna in de bus gesprongen naar Damside om het 4-jarig jubileum van Onni House te vieren. Oprichters Carl en Tuula komen 2 x per jaar over en zijn er elk jaar om het jubileum feest te organiseren. Ze hebben 2 zoontjes van 1,5 en 3,5. Volgens Carl zijn ze goed in reizen en doorstaan ze met gemak de 20-uur durende reis uit Australie naar Pokhara, inclusief overstappen. Ollie van 1,5 is nu al helemaal los op de i-pad; met zijn kleine vingertje scrolt hij door de foto's of drukt op de digitale toetsen van de spelletjes. Een “scary generation” noemt zijn moeder haar digi-baby.
De sfeer in Onni was geweldig. De kinderen hadden allemaal dans-acts ingestudeerd, tekeningen gemaakt en de taart van Carl en Tuula was natuurlijk ook een groot feest. Aan het eind van de dag op het dak van Onni House genoten van het spectaculaire uitzicht op de ondergaande zon op de Himalaya. Daarna met Carl en Tuula gegeten, samen met nog 2 Finse vrouwen, een meisje uit Estland en haar Finse vriend en de Deense vrijwilligster Anne Sophie.
Vandaag – woensdag – om 10.00 uur vergadering met Risi over de voorbereidingen van de open dag bij NCH morgen. Ideeen uitgewisseld en uitgewerkt. Ik “leidt” de toneel-groep van de wat oudere kinderen. Zij gaan een stuk opvoeren van een bekende Nepalese dichter, met veel drama: huilen, doodgaan van liefdesverdriet e.d. De repetitie zelf was ook een klein drama, maar wel ontzettend grappig: mij aanwijzingen werden opgevolgd, maar direct daarna werd bij elke scene door elkaar heen geschreeuwd wie wat moet zeggen en hoe ze dit in het Engels moeten zeggen. Acteurs waren continu zoek. Scenes werden tig keer overgedaan met steeds nieuwe ideeen. Ik heb het stuk met de scenes op papier gezet voor de acteurs en maar ook voor de toeschouwers morgen ook maar een inleidende uitleg gemaakt, want ik weet echt nog niet waar dit morgen naar toe leidt :-) Kunnen ze er in ieder geval een touw aan vastknopen.