over geen schoolreisje, Anish, Sari's en andijvie
Door: webmaster
Blijf op de hoogte en volg Andrea
28 November 2008 | Nepal, Pokhara
Vandaag om 6.15 uur opgestaan om op schoolreisje te gaan met klas 6. Ik had gevraagd hoe laat de bus vertrekt. "Tussen 7 en 8". Omdat ik nog nooit een Nepalese bus op tijd heb zien vertrekken vroeg ik of ik om half acht bij de bus kon zijn, beneden aan de berg. Yes, dat was goed. Drie leerlingen kwamen me thuis halen. Toen we even voor half acht aankwamen bleek de bus gewoon te zijn weggereden. Stom, had moeten weten dat ik altijd op elke vraag "yes" krijg. Op zich vond ik het niet zo erg, want nu heb ik een extra dag in Pokhara om dingen te regelen.
Net mijn busticket naar Kathmandu geboekt voor volgende week; de tijd vliegt nu echt.
Daarna op zoek gegaan naar Anish. Anish is een 5-jarig jongetje dat recentelijk vanuit het rehab centre is overgeplaatst naar een permanent weeshuis. Anish is ontzettend intelligent. Hij was de jongste maar tijdens mijn engelse lessen met stip de beste. Ik wil hem daarom heel graag financieel adopteren, zodat hij in ieder geval de kans krijgt om te gaan studeren als hij dat wilt. Voorlopig kost zijn sponsorship 350 euro per jaar. Ik gebruik nog 150 euro die in "over" heb van jullie bijdragen voor het eerste jaar. In het weeshuis aangekomen sprong hij meteen tegen me op, samen met Bishaka, een meisje dat ook uit de rehab komt. Het was moeilijk hen weer achter te laten, maar het weeshuis is werkelijk een fantastische plek en een 1000% verbetering voor ze.
En dan mijn week in de bergen. Zomaar een verhaaltje:
na 2 weken aandringen van de leraressen heb ik me eindelijk een keer in een sari gestoken. De sari is een enorme lange lap die heel kunstig om het lijf wordt gedrapeerd. Het is de traditionele Nepalese dracht: de kurta (broekpak) is Indiaas. 's morgens helpen Pratima en Pooja me met aankleden. De lap wordt op een speciale manier geplooid en in de elastieken rand van de onderrok (petticoat) vastgehouden. Ik neem geen risico en zet alles stevig met 6 veiligheidsspelden vast (een slimme meid is op alles voorbereid). Veel te laat verlaat ik het huis en ren onelegant op mijn plastic flipflops over het keienpad naar boven. Als ik de bocht omkom struikel ik bijna letterlijk over een groep Nederlandse trekkers. Gadverdamme, nooit kom je ze tegen en juist nu vandaag... Ze kijken me een beetje aapachtig aan. Denk meteen aan Roel die voordat ik vertrok nog zei dat hij het zo belachelijk vindt als westerse vrouwen meteen in zo'n jurk gaan lopen met een stip op hun hoofd. Waarschijnlijk denk de helft van de groep er net zo over. De rode stip heb ik lang uitgesteld, maar meestal is er wel een lerares die er een uit haar tasje tovert. Waarschijnlijk willen ze graag dat ik ook laat zien dat ik een getrouwde vrouw ben. Mijn sari trekt enorm veel bijkijks. Overal hoor ik commentaar als ik langsloop. Gelukkig vang ik vaak "ramro" op (mooi). Als ik over het schoolplein loop prikken 500 paar ogen over mijn lijf en als ik even later de lerarenkamer inloop stijgt er zelfs een luid gejuich op. Dan begint het commentaar van de dames: mijn plooien zitten niet helemaal goed, dus als ik volgende keer bij juf Amrita blijf slapen kan ze mij de volgende dag goed aankleden; ook zou er een grotere zoom in mijn rok moeten om de plooien mooier te laten vallen; mijn onderrok, die tot ver over mijn kuiten valt is te kort en eigenlijk ook te roze (te doorschijnend). Juf Bydia heeft thuis nog wel een goede lange zwarte onderrok die ze niet gebruikt. Maar evengoed vinden ze het geweldig dat ik hem aan heb. Zelfs strebertje nr. 1 uit klas 5 steekt z'n vinger op en zegt "miss looks soo beautiful today". Als ik na de lessen naar huis loop blijven omaatjes staan, houden vrouwen op met hun werk in de rijstvelden om te kijken. Thuisgekomen trek ik direct alle veiligheidsspelden los en duik lekker in mijn trekkersbroek en fleece trui. Wat een verademing! Nog dagen erna vragen de leerkrachten waarom ik mijn kurta weer aan heb en niet mijn mooie sari. No thanks, misschien nog 1 keer, op mijn laatste schooldag...
... en dan nog die andijvie. Soms zijn dingen zo smerig dat je er echt de humor van moet inzien en er niet bij moet nadenken. Ik loop met Pratima samen naar de wasplaats om mijn voeten eens een goede schrobbeurt te geven. Zij heeft een blauw emmertje met vuile was bij zich. Het emmertje is duidelijk eerder gebruikt om de muren mee te schilderen. In haar doko heeft ze ook twee waterkruiken en een grote struik andijvie. Nadat ze de was heeft gedaan ververst Pratima het water en gaat in hetzelfde emmertje de bladeren van de andijviestruik wassen. Elk blad wast ze grondig schoon, maar daarna legt ze elk schoon blad op de grond van de wasplaats. Dezelfde grond waar we ook net onze voeten aan hebben gescrubd en de vuile was op hebben gedaan. Voordat we terug lopen bied ik aan de andijvie vast te houden; kan de bladeren nog net even stiekem onder de waterkraan houden voor een kleine naspoelbeurt.
Net mijn busticket naar Kathmandu geboekt voor volgende week; de tijd vliegt nu echt.
Daarna op zoek gegaan naar Anish. Anish is een 5-jarig jongetje dat recentelijk vanuit het rehab centre is overgeplaatst naar een permanent weeshuis. Anish is ontzettend intelligent. Hij was de jongste maar tijdens mijn engelse lessen met stip de beste. Ik wil hem daarom heel graag financieel adopteren, zodat hij in ieder geval de kans krijgt om te gaan studeren als hij dat wilt. Voorlopig kost zijn sponsorship 350 euro per jaar. Ik gebruik nog 150 euro die in "over" heb van jullie bijdragen voor het eerste jaar. In het weeshuis aangekomen sprong hij meteen tegen me op, samen met Bishaka, een meisje dat ook uit de rehab komt. Het was moeilijk hen weer achter te laten, maar het weeshuis is werkelijk een fantastische plek en een 1000% verbetering voor ze.
En dan mijn week in de bergen. Zomaar een verhaaltje:
na 2 weken aandringen van de leraressen heb ik me eindelijk een keer in een sari gestoken. De sari is een enorme lange lap die heel kunstig om het lijf wordt gedrapeerd. Het is de traditionele Nepalese dracht: de kurta (broekpak) is Indiaas. 's morgens helpen Pratima en Pooja me met aankleden. De lap wordt op een speciale manier geplooid en in de elastieken rand van de onderrok (petticoat) vastgehouden. Ik neem geen risico en zet alles stevig met 6 veiligheidsspelden vast (een slimme meid is op alles voorbereid). Veel te laat verlaat ik het huis en ren onelegant op mijn plastic flipflops over het keienpad naar boven. Als ik de bocht omkom struikel ik bijna letterlijk over een groep Nederlandse trekkers. Gadverdamme, nooit kom je ze tegen en juist nu vandaag... Ze kijken me een beetje aapachtig aan. Denk meteen aan Roel die voordat ik vertrok nog zei dat hij het zo belachelijk vindt als westerse vrouwen meteen in zo'n jurk gaan lopen met een stip op hun hoofd. Waarschijnlijk denk de helft van de groep er net zo over. De rode stip heb ik lang uitgesteld, maar meestal is er wel een lerares die er een uit haar tasje tovert. Waarschijnlijk willen ze graag dat ik ook laat zien dat ik een getrouwde vrouw ben. Mijn sari trekt enorm veel bijkijks. Overal hoor ik commentaar als ik langsloop. Gelukkig vang ik vaak "ramro" op (mooi). Als ik over het schoolplein loop prikken 500 paar ogen over mijn lijf en als ik even later de lerarenkamer inloop stijgt er zelfs een luid gejuich op. Dan begint het commentaar van de dames: mijn plooien zitten niet helemaal goed, dus als ik volgende keer bij juf Amrita blijf slapen kan ze mij de volgende dag goed aankleden; ook zou er een grotere zoom in mijn rok moeten om de plooien mooier te laten vallen; mijn onderrok, die tot ver over mijn kuiten valt is te kort en eigenlijk ook te roze (te doorschijnend). Juf Bydia heeft thuis nog wel een goede lange zwarte onderrok die ze niet gebruikt. Maar evengoed vinden ze het geweldig dat ik hem aan heb. Zelfs strebertje nr. 1 uit klas 5 steekt z'n vinger op en zegt "miss looks soo beautiful today". Als ik na de lessen naar huis loop blijven omaatjes staan, houden vrouwen op met hun werk in de rijstvelden om te kijken. Thuisgekomen trek ik direct alle veiligheidsspelden los en duik lekker in mijn trekkersbroek en fleece trui. Wat een verademing! Nog dagen erna vragen de leerkrachten waarom ik mijn kurta weer aan heb en niet mijn mooie sari. No thanks, misschien nog 1 keer, op mijn laatste schooldag...
... en dan nog die andijvie. Soms zijn dingen zo smerig dat je er echt de humor van moet inzien en er niet bij moet nadenken. Ik loop met Pratima samen naar de wasplaats om mijn voeten eens een goede schrobbeurt te geven. Zij heeft een blauw emmertje met vuile was bij zich. Het emmertje is duidelijk eerder gebruikt om de muren mee te schilderen. In haar doko heeft ze ook twee waterkruiken en een grote struik andijvie. Nadat ze de was heeft gedaan ververst Pratima het water en gaat in hetzelfde emmertje de bladeren van de andijviestruik wassen. Elk blad wast ze grondig schoon, maar daarna legt ze elk schoon blad op de grond van de wasplaats. Dezelfde grond waar we ook net onze voeten aan hebben gescrubd en de vuile was op hebben gedaan. Voordat we terug lopen bied ik aan de andijvie vast te houden; kan de bladeren nog net even stiekem onder de waterkraan houden voor een kleine naspoelbeurt.
-
29 November 2008 - 11:11
Tineke:
Hi Andrea, gisterenavond van ada deze site doorgekregen, geweldig om te lezen! wat een ervaring zeg en idd prachtige foto's. We worden wel weer even met de neus op de feiten gedrukt; wat een luxe leven hebben we hier toch. Te bedenken dat we hier weer kapitalen uitgeven voor de sinterklaas volgende week. Ik denk dat ik maar wat minder voor rogier en anouk koop en een bedrag op je rekening stort voor de kinderen daar. ik neem aan dat je nog wel wat kan gebruiken. misschien kan je een mailtje sturen voor details dan ga ik geld overmaken naar je! vanmiddag ga ik even naar je "oude"werk schiphol om johan op te halen hij is met herman in istanbul geweest voor zaken. He meisie het ga je goed daar en nog veel plezier gewenst. liefs tineke tineke.langerak@planet.nl -
02 December 2008 - 14:53
Ada:
Hoi Andrea, nu alleen nog maar een uitgever vinden. Prachtige verslagen en foto's! Bedankt ook voor je lieve kerstkaart. Zijn naar Frankrijk geweest, huis en tuin winterklaar gemaakt en verder nogal grieperig zoals half Nederland. Morgen naar opa want die ligt v/a zondag in het ziekenhuis in Zwolle maar dat zul je al wel gehoord hebben.Je tijd zit er al bijna op, we zullen je verhalen missen! Dikke kus, Ada -
04 December 2008 - 15:23
Ruth:
Hallo Andrea,
Zit momenteel bij Paula je dagboek te lezen, want mijn laptop is al een paar weken weg (terug naar de fabrikant)en ik vond het helemaal niet leuk dat ik je leuke verhalen (en foto's) moest missen. Maar ik ben weer helemaal bij! Wat een andere wereld daar, je kan het je gewoon niet voorstellen als je hier zit. Bedankt voor je
kerstkaart. Ja het gaat al weer opschieten voor je he? Maar je bent wel een hele ervaring rijker!
Veel liefs van Ruth en Paula.
-
07 December 2008 - 06:41
Elsje:
Hee,staat je goed hoor,die sari!
Ik ben morgen en overmorgen in Kathmandu,en vlieg woensdag weg. Jij vliegt dinsdag toch?
Misschien kunnen we morgenavond samen eten..?Lijkt me leuk!
Mijn emailadres is Elsjedenbraber@hotmail.com en mijn nepalese nummer werkt momenteel niet..
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
