Al een echte dorpsbewoner

Als je 500 kinderen op school hebt en je ziet er zelf nogal afwijkend uit, dan kent iedereen je. Als ik 's ochtends naar school loop, of waar dan ook over de heuvels, dan hoor ik inmiddels overal Namaste Ma'am. Ik wordt er altijd vrolijk van als ik naar school loop. Het is een schitterend zandpad en uit alle paadjes komen kinderen aanlopen.
Op school begint de dag met het pleinregime. Alle 500 leerlingen stellen zich op in de rij van hun klas, jongens en meisjes in aparte rijen. Op fluitsignalen spreiden ze hun armen, houden ze hun armen naast hun lichaam, strekken ze hun arm tot op de schouders van hun voorganger en schikken de rij zo dat 'ie kaarsrecht is met ieder dezelfde afstand tot elkaar. Daarna gaan ze weer stram in de houding staan en zingen het volkslied. Na het laatste fluitje gaan ze naar hun klas. Ik begin met klas 5, die eerst ook nog eens begint met een 5 minutenlang klasselied.
Aan het begin van de lessen roepen de kinderen in koor "goodmorning ma'am" en na afloop "thank you ma'am for teaching us".

De kinderen hebben allemaal een nummer: de beste van de klas is nr. 1 enz. Lekker motiverend dus voor nummer 55 in mijn klas. Nr. 1 uit klas 5 is een allerakeligst strebertje, dat door zijn vaste lerares helemaal de hemel in wordt geprezen. Hij steekt bij elke vraag z'n vinger op en geeft overal antwoord op. Hoezo cultuurverschil: ik probeer me niet aan het ventje te ergeren, die alle aandacht voor zich opeist en de anderen geen enkele kans gunt. En dat terwijl de Nepalese lerares enorm met hem dweept. Uberhaupt is hier vrijwel alle aandacht voor de betere leerlingen, die vooraan zitten en geen enkele aandacht voor degenen die niet mee kunnen komen. In klas 6 zijn de meeste leerlingen vrij kansloos. In de klas zitten 80 leerlingen varierend in de leeftijd van 10 tot 16 jaar. De 16-jarigen zijn waarschijnlijk op veel oudere leeftijd naar school gegaan en lopen dramatisch achter.
Als ik vraag waarom de klas niet gesplitst wordt krijg ik antwoord dat er een groot tekort is aan leraren. Maar wat ik observeer is dat de leraren maar heel weinig lessen per dag geven, vervolgens wel de hele dag op school rond moeten blijven hangen en gezellig samen in de kantine of het zonnetje zitten. Hard gewerkt wordt er niet. Ik ben zo'n beetje de enige die in tussenuren me voor zit te bereiden op de volgende les en schriften nakijkt. Ik heb niet de illusie dat ik hier ook maar iets aan het schoolsysteem kan veranderen, want ik hoor dezelfde verhalen van andere vrijwilligers die les geven op scholen.
Neemt niet weg dat ik heel veel plezier heb in het lesgeven omdat het je zo'n inkijk geeft in de Nepalese samenleving.

Die samenleving is in het dorpsleven nog intenser. Geen nieuwtje blijft in het dorp onbesproken. Toen ik eergisteren met mijn emmer wasgoed kordaat naar de wasplaats liep had ik niet in de gaten dat het midden spekglad is. Ik viel stijl achterover. Gelukkig viel de schade enorm mee en ik was blij dat er op dat moment maar 1 klein meisje er getuige van was. Oei, wat een onderschatting. Iedereen die ik later die dag en de volgende dag tegenkwam wist dat ik was gevallen. De wasplaats is normaal een sociaal gebeuren. Als ik in het schemerdonker water ga halen zie ik overal vrouwen met doko's en draagmanden hun waterkruiken vervoeren. Bij de wasplaats vullen ze hun kruiken bij, maar ook staan ze zich te wassen, hun voeten te scrubben aan de ruwe stenen vloer, hun kleren te wassen en gezellig met elkaar te kletsen.
Ik raak ook niet uitgekeken op de opkomende schemering als ik op mijn balkon zit: het zicht van de zonsondergang, waardoor de besneeuwde Himalaya toppen helemaal rood kleuren; de opkomende mist boven het meer; de geluiden uit de jungle beneden me; de geur van het avondeten dat overal op de houtkoolvuurtjes staat te pruttelen; dorpelingen die voor hun huisjes een praatje maken. Al je zintuigen staan hier wagenwijd open.
De dorpelingen zijn ook zo hartelijk voor me. Ik krijg vaak van de buurvrouw een sinaasappel aangeboden of ik ga een kopje thee bij haar drinken; oma kwam me gisteren voordat ik naar Pokhara vertrok nog een schaal super sappige papaya stukken brengen (met een zeis erbij om ze in kleine stukjes te snijden!). Ook gaf ze me een zak sinaasappels voor mijn vrienden in Pokhara. Verder loop ik regelmatig naar een andere vrijwilligster die in een ander dorpje een kwartier van mij af woont. Ook daar ga ik vaak zitten kletsen bij verschillende families.
Deze week ook een junglewandeling gemaakt met Pratik, waar we uiteindelijk tot aan het meer zijn gelopen. Even niet denken aan de teken, spinnen, bloedzuigers en de enorme hoeveelheid muggen en genieten van de bijna onbegaanbare dichtbegroeide kronkelpaadjes. In 2005 heeft een aardverschuiving een groot deel van het dorp verwoest en de paden naar beneden bijna onbegaanbaar gemaakt. Beneden aan het meer is het geweldig: een doodse stilte op de vogels en krekels na. Prachtige vlinders en op een afstandje vaart een roeibootje met visser voorbij.
Kortom, elke dag is er zoveel om van te genieten en ik verveel me geen minuut.