Pachabhaya, een paradijs

Voelde mij vanmiddag net Mozes die letterlijk van de berg afdaalt om weer de bewoonde wereld in te gaan. Alleen niet met uitgehouwde tabletten, maar met een digitale camera om snel naar het internet cafe te gaan. Ik heb na een week een hoop te vertellen, dus een lang verhaal dit keer.
Maandag 10 nov. neem ik de taxi vanuit Pokhara naar het huis van mijn contactpersoon in Pachabhaya. Hij brengt mij bij mijn nieuwe familie. Gelukkig heb ik mijn samsonite niet meegenomen want we lopen over een stijl jungle paadje de berg over. Mijn nieuwe familie bestaat uit moeder Krishna (40), dochters Pooja (18), Pratima (19) en zoon Pratik (15). Vader werkt in Saudi Arabia. Het huis is prima en ik heb een eigen kamer op de benedenverdieping. Uit mijn raam heb ik een werkelijk spectaculair uitzicht: onder mijn balkon begint meteen de jungle (waar ik de volgende dag meteen begroet wordt door een kolonie apen), die uitloopt in een groot meer. Achter het meer lijken de besneeuwde 7000 meter hoge toppen van het Anapurna gebergte heel dichtbij. Als ik mijn kamer in ga richten loopt de eerste enorme 8-potige vriend mij tegemoet. Ai, dat is wat minder, ik zal deze joekels van spinnen nog vaak tegenkomen, maar gelukkig haalt mijn held Pratik hem vandaag voor mij weg.
s' Avonds ga ik in het schemerduister met Pratik via een lange stenen trap de berg een stuk af om water te halen voor mijn wasbeurt straks. Ik heb naast mijn slaapkamer een fantastische badkamer met douche, kranen, wasbak, maar helaas heeft het huis geen stromend water. Staat in ieder geval wel decoratief. 's Avonds en 's ochtends is het druk bij de wasplaats, waar iedereen zijn watervoorraad komt halen. Met m'n volle 10 liter emmer loop ik weer de trap op naar boven. Elke avond eten we om 7 uur Dal Baht (rijst met linzen) en daarna is het bedtijd. De meeste dagen doet de electriciteit het niet op dat tijdstip, zodat ik bij kaarslicht nog even naar mijn MP 3 speler luister. Ga toch wel vroeg naar bed, want de avonden en ochtenden zijn hier al heel erg koud. Ik lig als een mummy in mijn slaapzak met mijn capuchon strak aangetrokken. Overdag is het nog wel een graad of 22, maar om een uur of half 5 koelt het in sneltreinvaart af. Om 6 uur is het pikdonker.
Omdat de familie mijn naam te lastig vindt dopen ze mij om tot Anu.
Dinsdag 11 nov. ga ik voor het eerst naar school om kennis te maken. De principal en een aantal leraren begroeten mij heel hartelijk, hangen 3 mala's (bloemenkransen) om mijn nek en geven mij bosjes met bougainville takjes. We bespreken mijn lesrooster. Ik ga de volgende dag beginnen. Als ik in de straat terug kom nodigen de buurvrouw (schoonzus van "mijn moeder") en oma mij uit om thee te drinken. Oma loopt daarna met mij mee naar mijn kamer en gaat de bloemen schikken in mijn raamkozijn.

Op mijn eerste schooldag kijk ik met de leraren mee in de lessen. Twee van de drie betrekken mij meteen in de les en laten mij een deel doen. Ze hebben alledrie een compleet andere lesmethode (en bekritiseren die van elkaar). De docenten zijn wel erg aardig en attent. Ook hebben ze heel veel lol samen. In de pauzes zit ik in de lerarenkamer of in het "cafetaria" voor de mannelijke docenten (waar ik als gast ook mag komen). Ook de leraressen willen van alles van mij weten en geven mij rode tika stickers voor op mijn voorhoofd, zodat ik kan laten zien dat ik een getrouwde vrouw ben.

Donderdags voor het eerst zelf les gegeven aan klas 4, 5 en 6 (8-12 jaar oude kinderen). Vooral klas 6 is een uitdaging: maar liefst 80 kinderen zitten opgepropt in het benauwde donkere lokaaltje van ong. 5 x 6 meter. De vaste leraar Engels kwam na 10 minuten kijken en bleef in de klas zitten om te zien of ik de klas overleefde. Hij was geimponeerd dat ik de concentratie van de leerlingen zo kon vasthouden. Vertelde mijn geheim: veel vragen stellen en veel humor. Ik sta als een volleerd actrice voor de klas, maar het werkt! Wist zelf ook niet dat ik het in me had. Ben misschien toch mijn roeping misgelopen.

Ik had toestemming gevraagd aan de principal om ook in klas 1 te mogen bijspringen (alles wat je wilt doen heeft goedkeuring nodig van de principal), want ik vond mijn lesrooster wel heel erg relaxed. Toen ik daar 10 minuutjes bij de lerares in de klas zat, kwamen de leerlingen van klas 5 bedelen of ik hen weer les wilde geven want hun leraar was naar huis gegaan. Ik heb er een zangles van gemaakt met Nepalese en Engelse liedjes. Ze zongen zo uit volle borst dat ik bang ben dat mijn collega's uit de lokalen er naast het minder konden waarderen. De kinderen hebben veel lol aan "head, shoulders, knee and toe". Daarna betaal ik de tol, want ik ben vandaag mijn stem helemaal kwijt.
Volgende keer meer over de school en het systeem.